هرکس که دلش خواست ببیند عظمت را            بـایـد برود تا که بـبـیـند حـرمت را

الحق که خـدای ادبـت، ام بنین است            حـق خـیـر دهـد والـدۀ محترمت را

گفتم: قسمی یاد بده، گفت: ابالفضل            از آذریـان یـاد گـرفـتـم قـسـمـت را

من بـار گـناهـان خودم را نکـشیـدم            اما به روی شانه کـشیـدم علمت را

فردا قلم عفو شود در صف محـشر            وقتی ببرد فـاطـمه دست قـلـمت را

این نیز مقامی است که غمخوار تو هستم            ممنون خدایم که به من داد غمت را

بگذار که در عشق تو این سینه بسوزد            دم کن نفسم را که بخوانم دو دمت را

"ای اهل حرم میر و عـلمدار نیامد            سـقـای حسیـن سیـد و سـالار نیـامد